محکمة حنش/عبدالله ابو طه

یوم من أیام العید کنت جالس فی المضیف و کانوا عندنا اصدقاء ابنی الکبیر جالسین و یسولفون ابسوالف الشارع و ما یجری بیه و دخلت السیاسه و الدین و المذاهب و الثقافه و.. ابسوالفهم و بعد ما وصلوا للعشائر قلت لهم اولادی آنه استرخص منکم خاف تردون تحچون ابراحتکم علینه ما ازعجکم و خرجت من المضیف و اتجهت لغرفة النوم و اخذت راسی و نمت …
بعد اشوی حسیت واحد یطرق الباب و صوته عالی و یقول شیخ حنش عندی اطلابه و بس أنت اتحل السالفه”
رحت فتحت الباب و قلت له من أنت و شنهی اطلابتک الله یستر؟
قال آنه ابنک الشعب! قلت له الشعب؟ قال نعم
استغربت الأمر شککت فی نفسی هل آنی نایم او صاحی من النوم!!
قلت له شنهی اطلابتک اتفضل قول
قال عندی اطلابه مع الدین و العشائر و الثقافه و السیاسه
قلت له الله الیستر منک و من طلایبک اسمک الشعب و اطلابتک مع العالم کله؟
قال لا یا والدی شیخ حنش انت شیخ المجتمع و احنه الخمسه افکارک و انت حالیاً فی عالم الخیال لاکن یحمل الواقع
قلت له یا ربی او آنی امسودن او هذا الشخص .. قلت فی نفسی خل احترم روحی ما بیه علی هذا المسودن
قلت له وین المطلوبین ایصیر یحضرون حالیاً؟
قال نعم هم حالیاً خلف الباب .. فأحضرهم فشفت واحد بشته و خاچیته و بیده خیزرانه قال آنه العشایر و واحد قاطه و الفکل ازرق قال آنه السیاسه و واحد منهم شعر رأسه اشوی طویل و لابس نظارات و امبین تعبان قال آنه الثقافه و واحد امنور لاکن مجروح عدة اجروح ابکل بدنه قال آنه الدین.
قلت لهم اتفضلوا استریحوا و طلبت من الشعب یسولف سالفته رغم آنی لحد تلک اللحظه ما أعرف آنی فی أی عالم عایش لاکن حبیت استمر فی دور المجتمع و اشوف ابنی علی قولته الشعب شنهی اطلابته مع هذوله
الشعب: یا قاضی آنی گضیت عمری بس ادرس و ملتهی ابدنیای لعب و لهو لحد ما وصلت درجة البلوغ احسست هذوله الأربعه یبرون لی فی کل وقت (الدین، الثقافه، العشائر، السیاسه) لاکن بعد ما دخلو گلبی و عقلی اتعمقت بحبهم اکثر من اللازم و طلعن لی سوالف ما یتسولفن .. العشائر شفته یتخذ طریق مخالف لطریق الثقافه و الثقافه یتهم الدین بأختلافهم و الدین یتهم السیاسه بذالک و کل واحد یجر ابصفحه و آنی دخلت فیهم و اشلون یوسف ذبوا اخوته فی البیر بس آنه فرقی معاهم ما عندی احد الیطلعنی منه قلت خل ارشدهم و آخذ الصایبه منهم حچیت ویه العشایر قلت له بعد اخوک لیش عندک فعایل اتعصب اخوتک منک؟
قال العشایر: آنی الله اموصی بیه فی القرآن و لاکن هذا الثقافه یهد علیه من صوب و یوصفنی قبلی و جاهل… و اولاد الدین ساعه یوصفونی صالح و ساعه مشرک و السیاسه من تحتاجنی تنخانی وکت الضیج و وکت النفاها حتی سؤال ما یسئل علیه و مبتلی بیهم و لا واحد رشدنی منهم.
سئلت الثقافه شنهی سالفتک مع العشائر و باقی اخوتک؟
قال الثقافه: والله العشائر ضایعه بین جهل السنن القدیمه و بین الدین و مشاکله و السیاسه الخائنه
قلت له اشلون ؟ قال آنه اوصی بیه اقول له لا تصف مع الدین لأنه منقسم و امضیع طریقه و لا تصف مع السیاسه لأنها غداره و کلها کذب و نفاق و تبحث عن مصالحه بس. و عوف تقالیدک الباطله لأنه تعکر طریقک للوصل لهدفک
قلت للدین لیش أنت صایر سبب فی انعزال العشائر من الثقافه و فتنه بین اخوتک؟
قال الدین: استغفرالله آنه و الفتنه قال سنه من السنین آنه الدین کنت السلام و الأنسانیه و المحبه و الوحده فی العالم و آنه الذی آتی به افضل المخلوقات محمد صل الله علیه و آله علی الأرض من قبل الله عز و جل هسه أنت تقول آنه فتنه بین الأخوه؟ مع الأسف بس فد شئ اقول لک آنی ما تبدلت آنه نفس الأولی بس کله تحت راس السیاسه القدره شاف روحه ما یگدر یخالف تعالیم الله و یسرق و یظلم لهذا جمع جماعته و شیع علیه بین الناس السوالف الذی ما ینتسبن لی و قسمنی لأجزاء و طشرنی بین الناس و کلهم صدقوا بیهم و ما میزوا بعقولهم الصح و کل واحد اخذ منی جزء و دخله فی تاریخه و ترک الباقی و ما عرفوا کل هذه الأجزاء ما فیها خیر الا تتجمع فی جسد واحد و هو دین الأسلام الذی لا یفرق بین الأنسانیه و الأمم و اکرمهم عند الله اتقاهم.
بعد سوالف الدین قبل لا یکمل سوالفه الشعب درت وجهی علی السیاسه و قلت له ولک انت راس البلا فی التشتت بین العشائر و الثقافه و الدین اشلون الک وجه بعد الفضایح
رد علیه السیاسه و قال ولک حنش اگعد من النوم لا آخذ راسک مثل ما اخذت راس قبلک الذی حاول یدمر أفکاری و خططی.. و ضحک علیه بصوت عالی حتی طورش اذانی من ورا ضحکته و فد ساعه و فزیت مرعوب من النوم و اشوف ام العیال اتقول اسم الله اشمالک شیخ حنش خیر أن شاءالله قلت لها ولچ هیه ضلت شیخه هم خوش حنش طلع راسه سالم من هذا المجتمع.

– عبدالله ابو طه